Największym atutem filmu jest muzyka, dzięki której psychodeliczna atmosfera zacieśnia śmiertelną pętle na szyi widza. 4

Dr Norman Boyle (Paolo Malco) z żoną Lucy (Catriona McColl) i synkiem Bobem (Giovanni Frezza) przenoszą się do starego opuszczonego domu, w którym niegdyś rezydował szalony naukowiec dr Freudstein (Giovanni De Nava). Norman, wiedziony tropem, pragnie rozwiązać zagadkę tajemniczych zbrodni, mających miejsce w tytułowym budynku.

Ostatnia część tzw. trylogii śmierci Fulciego, w której skład wchodzi Miasto żywej śmierci (1980) i Hotel siedmiu bram (1981), wypada mdławo. Nie jest to ani majstersztyk, ani całkowite dno. Największym atutem filmu jest muzyka, dzięki której psychodeliczna atmosfera zacieśnia śmiertelną pętle na szyi widza. Samo udźwiękowienie nie robi jednak wrażenia. Efekty wizualne uprzyjemniają seans. Dostrzega się wysoki poziom zaangażowania ekipy w ich tworzeniu.

Reżyser wprowadza napięcie rodem z filmów kryminalnych, gdzie każdy bohater kreowany jest na potencjalnego zbrodniarza. Jednakowoż odczuwa się dyskomfort w związku z absurdalnym zachowaniem postaci. Buduje się tu suspens, wprowadza element podejrzeń, lecz na dłuższą metę część scenariusza okazuje się zbędna. Problem stanowią zbyt dynamiczne cięcia oraz szaleńcze zbliżenia, które przeszkadzają w czystości odbioru produkcji.

Najsłabszym aspektem Domu przy cmentarzu jest scenariusz. Linia fabularna może wydawać się przemyślana, lecz im szerzej rozkrzewiają się meandry opowieści, tym bardziej dostrzega się mizerność pióra. Brak spójności logicznej pozostawia niesmak. Mało elementów zostaje klarownie wyjaśnionych. Samo zakończenie nie rozwiewa wątpliwości.